| dc.description.abstract | Badacze korespondencji literackiej zwracają uwagę przede wszystkim na przekazywany
w liście komunikat i w zasadzie nie interesują się sposobami jego istnienia. Tymczasem list
jest dyskursem, tekstem, ma swoją strukturę formalnę, nie mówiąc o cechach materialnych.
Instruktywne pod tym względem są listy Apollinaire'a do Picassa z lat 1905-1914. Listy te
nie są bynajmniej "przezroczyste", ich cechy formalne sprawiają, że przybierają one rozmaite
kształty: konwencjonalnej korespondencji, gotowego poematu, brulionu poetyckiego, avant-texte
późniejszego utworu, a nawet wypowiedzi krytycznoliterackiej. Dla Apollinaire'a ważny jest
też układ typograficzny, przestrzeń wyznaczona przez kartkę papieru lub pocztówkę, troska
o właściwą organizację tej przestrzeni. Można tu mówić o świadomym dążeniu do przeobrażenia
listu w przedmiot ikoniczny. Nie bez wpływu na tę praktykę pozostaje zapewne fakt, że listy
te są pisane do wielkiego artysty przez poetę uprawiającego najbardziej malarski gatunek
poetycki, jakim są kaligramy ("ideogramy liryczne") i zarazem wybitnego znawcę nowoczesnego
malarstwa. W listach tych Apollinaire zdaje się nawiązywać do swojej znanej wypowiedzi:
"I ja też jestem malarzem". List Apollinaire'a przemawia również swoją materialnością, barwą
papieru (błękit!), drukowanymi nagłówkami, zdobionymi kopertami itd. Wszystko to razem
skłania, w pierwszej kolejności, do lektury "globalnej i syntetycznej", typowej dla odbioru
dzieła plastycznego, odmiennej od linearnego i analitycznego odczytywania tekstu literackiego. | pl_PL |
