Brefs échanges épistolaires entre Samuel Beckett et Bram van Velde

Abstract

W 1945 r. po dwudziestu latach samotnego życia we Francji, na Korsyce i w Hiszpanii, holenderski malarz Bram van Velde (1895-1981)prosi Becketta o przedstawienie jego malarstwa publiczności paryskiej. Następuje wymiana kilku listów. Bram van Velde jest szczęśliwy, że znalazł w Becketcie człowieka, który "może wypowiedzieć się w sposób tak jasny" na temat jego twórczości. Natomiast listy Becketta ujawniają trudności pisarza w przedstawianiu malarstwa przyjaciela, jakby to, co było inspiracją w mowie, prowadziło jednocześnie do paraliżu w twórczości pisarskiej. Beckett skarży się na niemożność uchwycenia nowatorstwa w dziele abstrakcyjnym: nie przestaje mówić o niezadowoleniu z siebie i przenosi to uczucie zamknięcia i niespełnienia, motyw przewodni swej własnej twórczości, na dzieło Bram van Velde'a, dla którego wszakże malarstwo było wolnością i oddechem, jedynym momentem szczęścia w świecie, w którym człowiek zawsze ponosi klęskę.