| dc.description.abstract | Badając dzienniki pisarzy francuskich, autor zauważył pewną analogię między stylem
pamiętnikarskim i epistolarnym. W obydwu przypadkach mamy do czynienia z potrzebą
komunikowania, czyli przekazywania pewnych treści od nadawcy do odbiorcy. Z perspektywy
formalnej, semantycznej czy też funkcjonalnej podobieństwo to jest uzasadnione, gdyż odpowiada
modelowi dialogu. Charakter dialogu, który występuje w liście i w dziennikach nie jest
jednakże tej samej natury. List implikuje przepływ informacji od piszącego do jednego lub
wielu konkretnych adresatów (list prywatny lub list otwarty), podczas gdy dzienniki pisane są
często do szuflady. Autor stawia sobie pytanie, czy rzeczywiście zapiski pisarzy, które nie
poszukują odbiorcy uczestniczącego w wymianie informacji mogą brać udział w akcie komunikacji.
Oprócz odbiorcy realnego istnieje przecież jeszcze adresat wyimaginowany, co potwierdza
teoria Karla Vosslera, według której wystarczy jedna osoba, aby mógł zaistnieć dialog.
Monolog byłby więc najdoskonalszą formą dialogu. Dziennik nie potrzebuje odbiorcy,
a jednak trudno odmówić mu cech dialogu. Autor wyróżnia dwa typy odbiorców dzienników:
odbiorcę fikcyjnego (sam autor, wymyślona osoba czy też dziennik, który staje się intymnym
rozmówcą pisarza) i odbiorcę realnego (czytelnik opublikowanego dziennika). Pierwszy typ
odbiorcy, pomimo rozróżnień, można sprowadzić do samego autora, ponieważ pisarz prowadząc
dialog ze swoim dziennikiem rozmawia ze sobą. Listy, które adresuje do wymyślonych postaci,
są listami do niego samego. | pl_PL |
