Teams of Individual Farmers - Stimulators and Barriers

Abstract

W artykule podejmuje się problematykę funkcjonowania zespołów rolników indywidualnych w Polsce. Zespoły to, powstające w nowym kształcie na wsi polskiej od 19?1 r. — stanowiły u połowie lat siedemdziesiątych zjawisko znaczne liczebnie. Poprzez tworzenie i rozwijanie tego typu kooperacji zamierzano osiągnąć kilka celów, takich jak poprawa struktury agrarnej gospodarstw chłopskich, wzrost produkcji, rolnej, włączanie elementów kolektywnych w system chłopskiej produkcji rolnej, wreszcie stworzenie kolejnych obiektywnych przesłanek do realizacji niechłopskiego stylu życia na wsi ( szczecinie ważne dla młodzieży). Celem niniejszego artykułu jest próba - dokonana w oparciu o badania empiryczne 100 zespołów rolników indywidualnych, określenia i analizy społecznych stymulatorów i barier rozwoju i właściwego funkcjonowania badanych zespołów. Wyróżniając - wśród objętych badaniem - zespoły działające oraz zespoły nie działające, dokonuje się-próby ustalania istotnych ich cech w płaszczyznach: genetycznej, strukturalnej i funkcjonalnej. Najistotniejszymi cechami zespołów działających okazało się« występowanie różnego rodzaju celów wspólnych, zespołowych, wielkość form strukturalnych zespołu ujmowanego jako grupa społeczna oraz duża efektywność i skuteczność działania zarówno w płaszczyźnie produkcyjnej, jak i społecznej, tak w sytuacjach wewnętrznych, jak i zewnętrznych, przejawiających się V kontaktach z odpowiednia! instytucjami oraz- ludnością wsi. Natomiast szczególnie istotną barierą okazał się rodzaj utrzymywanych przez zespoły kontaktów z otoczeniem, w tym przede wszystkim z instytucjami obsługi wsi i rolnictwa. ' V zakończeniu formułuje się wnioski dotyczące miejsca i roli zespołów w układzie społeczno-ekonomicznym polskiego rolnictwa.