Vernacular Architecture: Posthumanist Lyric Speakers in Elizabeth Willis’s Address

Abstract

American poet Elizabeth Willis’s award-winning fourth book of poetry Address is a collection inhabited by poisonous plants and witches, tornados and forecasts, bees and blacklists. The opening title poem foregrounds a poetic landscape of diffuse and impalpable lyric subjectivity as Willis writes, “I is to they . . . / the sun belongs to I / once for an instant / The window belongs to you.” These slurry and slippery pronouns in Willis’s poems not only aim to complicate and critique (historical) representations of women, but may also be giving voice to ghosts, hills, months or shoes. Working within the posthumanist framework of thinkers such as Donna Haraway (When Species Meet), Rosi Braidotti (Nomadic Subjects), and others, this essay seeks to examine Willis’s authorial strategy in presenting the lyric subjects of her poems that toggle between the micro- and macro-scales of human and nonhuman, self and world, invisible and imaginary, biological and alchemical, and private vs. political. Willis’s disruptions of voice and syntax offer a poetics of becoming and undoing where “When the ghost is on you, / you don’t even see it happen.” How does Willis’s animate the invisible in her poems, and, as Michael Palmer wonders, “from what site––or address––can [the poem] possible speak in the profoundly unstable currents of our time?”

Nagradzana czwarta książka poetycka amerykańskiej poetki Elizabeth Willis Address to zbiór wypełniony trującymi roślinami i czarownicami, tornadami i prognozami, pszczołami i czarnymi listami. Wiersz tytułowy, który otwiera zbiór przedstawia poetycki krajobraz rozproszonej i nieuchwytnej podmiotowości lirycznej, gdy Willis pisze: “Ja jest dla nich . . . / słońce należy do ja / raz na chwilę / Okno należy do ciebie”. Te półpłynne i śliskie zaimki w wierszach Willis nie tylko mają na celu komplikowanie i krytykowanie (historycznych) reprezentacji kobiet, ale mogą również oddawać głos duchom, wzgórzom, miesiącom lub butom. Pracując w posthumanistycznych ramach myślicielek takich jak Donna Haraway (When Species Meet), Rosi Braidotti (Nomadic Subjects) i innych, niniejszy esej ma na celu zbadanie autorskiej strategii Willis w przedstawianiu podmiotów lirycznych jej wierszy, które przeskakują między mikro- i makroskalą ludzką i nie-ludzką, jaźnią i światem, niewidzialnym i wyimaginowanym, biologicznym i alchemicznym oraz prywatnym i politycznym. Zakłócenia głosu i składni Willis oferują poetykę stawania się i cofania, w której “Kiedy duch jest na tobie, / nawet nie widzisz, jak to się dzieje”. W jaki sposób Willis ożywia to, co niewidzialne w swoich wierszach i, jak zastanawia się Michael Palmer, “z jakiego miejsca––lub adresu––może [wiersz] przemawiać w głęboko niestabilnych prądach naszych czasów?”