| dc.description.abstract | By móc odpowiedzieć na pytanie, jakie czynniki zadecydowały o niespodziewanym rozkwicie
blasons w przeddzień wystąpienia Plejady, autor podejmuje ich analizę rodzajową. Wykazuje ona,
że zwłaszcza blasons anatomiques du corps féminin rzadko pozostawały wierne teoretycznym założeniom gatunku, co uwidoczniało się uderzająco w ich kompozycji. Okazuje się, że gatunek ten,
w założeniu mający służyć możliwie zobiektywizowanemu ujęciu pochwalnego opisu, stawał się
korytem, przez które renesansowy liryzm wlewał się do francuskiej poezji. Właśnie nastręczająca
się w blasons anatomiques sposobność do lirycznych wynurzeń, prowokowanych renesansowym
zachwytem dla piękna ciała ludzkiego i piękna otaczającego świata, była powodem ich niespodziewanego
rozbłyśnięcia.
W ten sposób w dziejach kształtowania się liryzmu we francuskiej poezji renesansowej blasons
anatomiques odegrały w stosunku do poetów generacji Marota taką samą rolę pobudzającą, jaką
odegrał anakreontyzm w historii poetów Plejady. Wbrew opinii H. Chamard — to nie Plejada podniosła
ich wartość zbliżając je do liryzmu, ale liryzm stał się ich udziałem jeszcze przed wystąpieniem
Plejady. Od chwili przecież, gdy decydujący o ich istocie opis pochwalny stawać się począł jedynie
pretekstem do lirycznych wynurzeń i gdy na plan dalszy zaczęły schodzić charakterystyczne
dla nich chwyty formalne, jak litanijne łańcuchy opisowych inwokacyj — los ich został przesądzony.
Napierającej coraz silniej rozlewności liryczno-epickiej służyć mogły lepiej inne formy poetyckie,
i tym się tłumaczy swoista reinkarnacja blason w hymne-blason, sonnet-blason czy w inne formy
poezji lirycznej bądź opisowej. Ale dawny blason musiał pójść w zapomnienie z natury swej istoty
rodzajowej przede wszystkim, a nie tylko z powodu niechęci Plejady do poprzedniej poezji francuskiej. | pl_PL |
