| dc.description.abstract | Od 80 lat krytycy stawiają sobie pytanie o naturę tego „wiersza wolnego”, który po zniszczeniu
struktury liryki francuskiej wyruszył na podbój całego świata. Trzy książki, w języku francuskim,
rościły sobie pretensję do odkrycia praw nowego rytmu, właśnie rytmu „wiersza wolnego”.
Po przebadaniu tysięcy „wierszy wolnych” w różnych językach — utwierdziłem się w przekonaniu,
że idzie tutaj o coś zupełnie innego, a mianowicie o cięcia systematyczne, acz, że się tak wyrażę,
nieświadome, każdego zdania na gramatyczne cząstki odpowiadające grupom słów wyłonionych
na mocy analizy gramatycznej lub logicznej. Jeśli jest czymś w ogóle „wiersz wolny” — to
jest tylko tym właśnie. Zresztą wystarczyłoby badaczom uważne odczytanie teoretyków symbolizmu,
aby sobie oszczędzić 80 lat ryzykownych spekulacji. Poza kilkoma przedstawionymi w rozprawie
tekstami jest jeden, Alberta Mockel, który w dobie ostrego przesilenia „wiersza wolnego”
formułuje wyraźnie tę samą teorię, do której doprowadziło mnie doświadczenie badawcze. „Wiersz
wolny” jest więc — de facto i de iure — szalbierstwem. Można by zatem zakończyć cytatem z Audibertiego:
Le vers libre, libre de n'étre pas un vers.
(Wiersz wolny — wolny jest od tego, by być wierszem). | pl_PL |
