| dc.description.abstract | Romans jest tradycyjnym gatunkiem epicznym sięgającym do starożytnych
autorów (Heliodorus, Tatius) i cieszący się powodzeniem, choć w różnych odmianach,
w literaturze europejskiej doby Średniowiecza i Renesansu. Definicja gatunku
jest płynna, ale zdecydowanie podkreśla obecność fabuły pełnej niezwykłych przygód
i cudów, dziejących się w trakcie podróży i obejmujących wielość miejsc oraz
dużą rozciągłość w czasie. Tak konstruowanej fabule towarzyszy fascynacja tym
co cudowne i magiczne i wymóg naiwnej wiary w prawdomówność narratora,
stojącego zawsze na zewnątrz swej opowieści.
Perykles, Cymbelin. Opowieść zimowa i Burza charakteryzują się taką właśnie
fabułą i aksjomatycznym założeniem, że wszystko jest możliwe. Artykuł przedstawia
dwa problemy dramatyzacji tradycyjnie epickiego romansu: 1) dramatyzacja narratora
i narracji. Omawiany materiał to opowieść Prospera w scenie II pierwszego
aktu, częściowo w kontraście do narratora w Peryklesie. Szczególnie podkreślona zostaje
rola języka jako elementu przetwarzającego narrację w 'dzianie się. 2) drarnatyczne
ujęcie aspektu cudowności. Podkreśla się zastosowanie tradycyjnych
technik teatru w teatrze. Takie rozwiązanie eliminuje narratora, seria spektakli
zastępuje opisy przygód, oferuje dramatycznie istotne różne punkty widzenia,
pozwala na manipulacje różnymi poziomami recepcji świata przedstawionego
i zapewnia w ten sposób utrzymanie romansowej fascynacji niezwykłością świata,
w którym wszystko może się zdarzyć. | pl_PL |
