| dc.description.abstract | Kilka „sztuk kochania” wyróżnia się w średniowieczu przez swoją niezależność
lub przez oryginalną ocenę tradycyjnego modelu, który wywołał wiele przekładów
i naśladownictw: Ars amatoris Owidiusa, Tractatus de amore et de Reprobatione
amoris Andressa Capellanusa (1184—1186), Le Breviari d'amor Matre Ermenganda
(12887), Chastoiement des Dames Roberta de Blois (i jego romans: Floris
et Liriope, XIII w.) i Ł'Art d'amors et Li Remedes d'amours Jacques'a d' Amiens
(XIII-XIV w.).
Po przeglądzie cech charakterystycznych uczucia miłości, takiego jaki pojawia
się w tych traktatach a jakie rodzi piękność damy, cnoty, które powołuje do życia,
różnic pomiędzy „purus amor” (ver amor) i „mixtus amor” (fals” amor), stopnie —
lub stacje — miłości — przechodzimy do śledzenia właściwości zdobytych dla
„fin amodor”, chwil zwycięstwa miłosnego (kto, gdzie i kiedy wybiera, jak podobać się i zachować miłość) oraz rady dla kobiet skierowane przez autorów (problem
małżeństwa, właściwości fizyczne i moralne, przepisy odnośnie czystości, toalet,
mody, zachowania w określonych okolicznościach). Miłość, owa sztuka, która jest
przedmiotem nauczania i uczenia się, odsłania niezwykłą serię obyczajów średniowiecznych,
które pieśni trubadurów mogą przekazać tylko częściowo | pl_PL |
