Les arts d'aimer au Moyen Age en France

Abstract

Kilka „sztuk kochania” wyróżnia się w średniowieczu przez swoją niezależność lub przez oryginalną ocenę tradycyjnego modelu, który wywołał wiele przekładów i naśladownictw: Ars amatoris Owidiusa, Tractatus de amore et de Reprobatione amoris Andressa Capellanusa (1184—1186), Le Breviari d'amor Matre Ermenganda (12887), Chastoiement des Dames Roberta de Blois (i jego romans: Floris et Liriope, XIII w.) i Ł'Art d'amors et Li Remedes d'amours Jacques'a d' Amiens (XIII-XIV w.). Po przeglądzie cech charakterystycznych uczucia miłości, takiego jaki pojawia się w tych traktatach a jakie rodzi piękność damy, cnoty, które powołuje do życia, różnic pomiędzy „purus amor” (ver amor) i „mixtus amor” (fals” amor), stopnie — lub stacje — miłości — przechodzimy do śledzenia właściwości zdobytych dla „fin amodor”, chwil zwycięstwa miłosnego (kto, gdzie i kiedy wybiera, jak podobać się i zachować miłość) oraz rady dla kobiet skierowane przez autorów (problem małżeństwa, właściwości fizyczne i moralne, przepisy odnośnie czystości, toalet, mody, zachowania w określonych okolicznościach). Miłość, owa sztuka, która jest przedmiotem nauczania i uczenia się, odsłania niezwykłą serię obyczajów średniowiecznych, które pieśni trubadurów mogą przekazać tylko częściowo