La misére et le rire dans la poésie de François Villon

Abstract

Począwszy od XIII wieku, w poezji francuskiej pojawiają się akcenty osobiste. Tym, co skłoniło poetów do porzucenia tradycyjnych toposów, była trudna sytuacja materialna bądź życiowa. Poezja Franciszka Villona stanowi apogeum tej tendencji, z tą różnicą, że osobisty charakter jego poezji wynika nie tylko z aluzji do wydarzeń z życia, ale również z faktu, iż poeta wyraża swój stosunek do obowiązujących ówcześnie kodów kulturowych. Jest to spojrzenie na kulturę z punktu widzenia człowieka, który zaznał w swoim życiu zarówno nędzy moralnej jak i materialnej, i którego poziom intelektualny pozwalał na dystans zarówno wobec życia, jak i wobec kultury. Skutkiem takiego spojrzenia jest stwierdzenie rozbieżności między życiem a jego obrazem w kulturze, co poeta kwituje ironicznym śmiechem.