Organisatorische und inhaltliche Strukturen eines Gesprachs (mit einem Analysebeispiel)
Streszczenie
Autorka wychodzi w swych rozważaniach od lingwistycznego pojęcia dialogu i jego typów.
Najw8Żniejszymi cechami tego pojęcia są: (a) co najmniej dwóch rozmówców, (b) ustna
realizacja, (c) zmiana mówiącego, (d) kontekst sytuacji komunikatywnej. W celu potwierdzenia
słuszności swych wywodów powołuje się autorka m. in. na badania K. Brinkera i H. Ramgego.
Charakteryzując poszczególne fazy rozmowy, omawia etap wstępny, jądro rozmowy i fazę
końcową. Te elementy i ich wzajemna współzależność powinny być podstawą lingwistycznego
opisu typów dialogu. Typy te wyróżnić można na podstawie liczby interlokutorów, determinacji
temporalnej, pozycji sytuacyjno-społecznej rozmówców i ich liczby, stopnia przygotowania do
danej rozmowy, tematycznych czynników modalnych, jak i określenia stopnia publiczności
prowadzonej rozmowy.
Jak słusznie zauważa autorka analiza języka mówionego powinna przebiegać w dwóch
zasadniczych wymiarach: (a) perspektywa mówiącego, (b) perspektywa obserwatora. Jest to
próba teoretyczno-praktycznego podejścia do rzadko przeprowadzanych w Polsce badań
niemieckiego języka mówionego.