| dc.description.abstract | Kategoria "diegesis” została wprowadzona w obręb filmoznawstwa przez
Etienne'a Souriau. Zainspirowany rozwiązaniami amerykańskiego neoformalizmu i
podejściem fenomenologicznym, autor przedstawia własną definicję "diegesis" jako
przedmiotu intencjonalnego, obejmującego dwa poziomy: znaczeń "dosłownych”,
ustanawiających fabułę i jej świat, oraz znaczeń abstrakcyjnych. Twór ten, konstytuowany
dzięki "tekstualnym wskazówkom”, jest w pewnej mierze niedookreślony i
zyskuje dopełnienie w aktach odbioru. Typ i sposób użycia owych "tekstualnych
wskazówek” czyli środków wyrazu, umożliwia, z racji immanentnej im intencjalności,
określenie intencjonalnej dominanty diegetycznej, a tym samym określenie podstawowych
odmian filmu fikcji, nietożsamych jednak z gatunkami czy poetykami historycznymi.
Wyróżnione przez autora (m.in. w oparciu o typologię tekstów autorstwa
Seymoura 'Chatmana) i kolejno omawiane dominanty diegetyczne to: |) fabuła,
2) efekt diegetyczny, 3) argument, 4) spektakl i 5) intencja zwrotna. | pl_PL |
