El "loco amor" en la poesia renacentisa

Abstract

Rozprawa dotyczy erotyzmu obłędnej miłości, która płynie falującym strumieniem w liryce Juana Boscana i Garcilasa de la Vegi. W swym zrewolucjonizowaniu poezji hiszpańskiej Garcilaso zjednoczył pewne rysy charakterystyczne dla miłości trubadurskiej i dworskiej. W tonie i treści liryki Boscana i Garcilasa ujawnia się bolesna melancholia, która potwierdza niemożliwość zrealizowania ich miłości. Oddalona dama miłowana przez trubadurów średniowiecznych, która znalazła swą kulminację w postaci Laury Petrarki, Elizy Garcilasa. Miłość niecodwzajemniona Garcilasa jest przepojona pięknością, alegorią i drażliwą melancholią, spowodowaną niemożliwością spełnienia marzeń poety w jego intymnym małżeńskim połączeniu się z osobą ukochaną. W analizie jego stanu psychicznego beznadziejna pasja miłosna staje się rwącym potokiem niestałego i nielogicznego uczucia i jego zawód erotyczno-duchowy wprowadza Garcilasa w otępienie umysłowe.