| dc.description.abstract | Dramat rosyjski przełomu stuleci podejmując problemy egzystencjalne wykorzystywał
chętnie folklorystyczne i mitologiczne stylizacje tematu miłości i śmierci. Także w scenografii.
Temat ten wydaje się charakterystyczny zarówno dla sztuki dekadenckiej jak i secesyjnej
(np. Aleksandra Ostrowskiego Śnieżka). Wkrótce stał się źródłem inspiracji dla
wielu wybitnych malarzy, rzeźbiarzy i scenografów takich jak Wiktor Wasniecow, Iwan
Bilibin, Leon Bakst, Aleksander Benois, Borys Anisield, Mikołaj Rerich, Mścisław
Dobużinski i inni. Ich dzieła zyskały wkrótce sławę także poza granicami Rosji (również
w Czechach). Styl secesji, łączący stylizację z naturalizmem i symbolizmem, odnajdujemy
zarówno w scenografii, kostiumach jak i w samych dramatach. I to nie tylko w dramacie
symbolistycznym, który na ogół nie był wtedy wystawiany (m.in. utwory Z. Gippius, K.
Balmonta, W. Briusowa, W. Iwanowa, A. Błoka i in.), ale także w dziełach A. Czechowa i
M. Gorkiego. Tematy secesji nie zawsze były tragiczne i na serio. Często autorzy posługiwali
się ironią, groteską i chwytami absurdu (np. Błoka Buda jarmarczna). Poetyka
secesji eksploatowała więc różne typy sztuki. O ich wyborze decydowała zgodność między
założeniami filozoficznymi i kodem estetycznym. | pl_PL |
