| dc.description.abstract | Zamysł chilijskiego poety Nicanora Parry charakteryzuje się, między innymi poszukiwaniem
nowej funkcji poezji poprzez problematyzowanie statusu dyskursu poetyckiego
i literackiego. Doświadczenie poetyckie staje się w ten sposób pracą nad pojęciem poezji
na jej własnym terenie oraz narzędziem do wytwarzania wiedzy związanej z powstałymi
sprzecznościami estetycznymi.
Ideał poetycki właściwy antypoematom stanowi również próbę odnowienia poezji
poprzez przełamywanie międzynarodowych kanonów. W tym kontekście, ustawiczne
włączanie elementów niepoetyckich przekształca laboratorium antypoezji Parry w miejsce,
gdzie odbywa się praca nad jego teorią poetycką. Do elementów tworzących specyfikę
dyskursu należy chiste (tj. żart, niekiedy zjadliwy) jako jeden z podstawowych operatorów
tekstualnych w wytwarzaniu mechanizmów podtrzymujących funkcję poetycką,
a nachylenie humorystyczne wiąże się z przekraczaniem tego, co nieznane w ludzkiej
egzystencji. Inny przykład nowatorstwa chilijskiego poety to wykorzystywanie nowych
przestrzeni strategicznych problematyzacji tekstualnej, kiedy obszar wyłaniania się
nowego w utworze poetyckim aktualizuje się jako otoczony zarysami wirtualnych obrazów.
Tak ujęty projekt antypoezji, polegający na depoetyzowaniu i powtórnej poetyzacji,
stanowi nie tylko punkt kulminacyjny w przekraczaniu kodów pisania i odbioru poezji
tradycyjnej, lecz także ważny wkład do kształtowania nowej kompetencji tekstualnej i
literackiej współczesnego czytelnika. | pl_PL |
