Zarys geograficzno-historycznej koncepcji rozwoju organizacji przestrzennej Kościoła rzymskokatolickiego na ziemiach polskich
Streszczenie
Zasadniczym celem opracowania jest próba dokonania rekonstrukcji
rozwoju struktur diecezjalnych Kościoła rzymskokatolickiego
na ziemiach polskich od okresu chrystianizacji do współczesności.
Rozwój ten jest procesem wieloaspektowym, wykazującym znaczące
zróżnicowanie czasowo-przestrzenne. Może być zatem wyłącznie
rozpatrywany i interpretowany przez pryzmat zmieniającej się rzeczywistości
społeczno-politycznej oraz eklezjalnej na różnych etapach
rozwoju państwa polskiego i jego relacji z Kościołem. Dotychczasowe
rozważania wskazują na funkcjonowanie przemian polegających na
wahadłowym przebiegu przeobrażeń strukturalnych administracji
kościelnej, na stopniowym przejściu od okresów wzmożonego rozwoju
do momentów optymalnych, by następnie w wyniku destabilizacji
kierować się ku regresowi.
Cyrkumskrypcja jednostek diecezjalnych zachodziła sukcesywnie,
z różną intensywnością, wykazując przy tym rytmiczność zmian
zależnie od: – panującej sytuacji politycznej w kraju (partykularne interesy
państwowe oraz interakcje międzynarodowe);
– rozwoju terytorialnego państwa polskiego i jego podziałów wewnętrznych;
– tendencji eklezjologicznych Kościoła powszechnego (zmiany prawne,
dogmatyczne, dążenia ewangelizacyjne, zróżnicowane znaczenie
instytucji kościelnych w różnych okresach historycznych),
– potrzeb duszpasterskich i organizacyjnych Kościoła partykularnego;
– złożonych determinant społecznych, kulturowych i ekonomicznych
(w tym czynników personalistycznych).
Collections
Z tą pozycją powiązane są następujące pliki licencyjne: