The Country Ceiling and Sovereign Rating Relationship Exemplified by the Case of Poland

Abstract

The aim of the article is to answer the question whether the ratings of entities registered in Poland are limited by the sovereign rating of the country. The author theorises that the sovereign rating of Poland does not constitute the upper limit for ratings granted by the Big Three (Fitch Ratings, Moody’s and Standard & Poor’s) to Polish financial and non‑financial entities. The databases of three leading rating agencies were queried, selecting all (52) long‑term foreign ratings assigned to entities registered in Poland. The analysis indicates that currently no confirmation can be found of the use of the country ceiling principle, according to which the rating of any entity registered in a given country cannot be higher than its sovereign rating, by rating agencies (7.7% of rated entities in Poland is given higher rating than the sovereign one). This is at the same time a higher percentage than the average for all Big Three ratings, amounting to approx. 3%. The country ceiling is an upper, potential sovereign rating bound, resulting from the T&C risk. In the case of entities registered in Poland, however, their rating is a maximum of one notch higher than the sovereign rating, which in turn is in line with the policy that Standard & Poor’s officially announced as the only agency among the Big Three (the rating of an entity registered in a given jurisdiction can be up to four notches higher than the sovereign rating). The analysis of ratings assigned to Polish entities also indicates that a rating above the sovereign rating awarded by a given credit rating agency does not translate into similar actions of other agencies. This paper analyses the relationships between the concepts of country risk, T&C risk and sovereign risk. Another original contribution is establishing how the country ceiling principle used by rating agencies works in practice and verifying the scope of application of this principle in the Polish economic reality.

Celem artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy ratingi podmiotów zarejestrowanych w Polsce są ograniczone przez rating suwerenny tego kraju. Autor zakłada, że rating suwerenny Polski nie określa górnej granicy ocen przyznawanych przez Wielką Trójkę (Fitch Ratings, Moody’s i Standard & Poor’s) finansowym i niefinansowym podmiotom polskim. Przeprowadzono kwerendę baz danych trzech głównych agencji ratingowych, wybierając wszystkie (52) długoterminowe ratingi zagraniczne przypisane do podmiotów zarejestrowanych w Polsce. Z analizy wynika, że obecnie nie znajduje potwierdzenia zasada pułapu krajowego, zgodnie z którą rating każdego podmiotu zarejestrowanego w danym kraju nie może być wyższy od ratingu suwerennego (w Polsce 7,7% ocenianych podmiotów otrzymuje wyższy rating niż państwo). Jest to jednocześnie wyższa wartość niż średnia dla wszystkich ocen dokonywanych przez Wielką Trójkę, która wynosi około 3%. Pułap krajowy to górna, potencjalna granica ratingu suwerennego, wynikająca z ryzyka T&C, choć w przypadku podmiotów zarejestrowanych w Polsce ich rating jest maksymalnie o jeden stopień wyższy od ratingu suwerennego, co z kolei jest zgodne z polityką Standard & Poor’s – jedynej agencji spośród Wielkiej Trójki, prezentującej oficjalne stanowisko w tej kwestii (rating podmiotu zarejestrowanego w danej jurysdykcji jest do czterech stopni wyższy od ratingu tego kraju). Analiza ratingów przyznanych polskim podmiotom wskazuje również, że przyznawana przez daną agencję ratingową ocena powyżej ratingu państwa nie przekłada się na podobne działania innych agencji. W niniejszym artykule przedstawiono relacje między pojęciami ryzyka kraju, ryzyka transferu i wymienialności oraz ratingu suwerennego. Kolejny oryginalny wkład to ustalenie, czym w praktyce jest zasada pułapu krajowego dla agencji ratingowych, i sprawdzenie zakresu jej stosowania w polskich realiach gospodarczych.