| dc.description.abstract | Rozprawa doktorska pod tytułem „Rektyfikacja wyroków w procesie cywilnym” stanowi próbę omówienia instytucji sprostowania, uzupełnienia i wykładni wyroków w procesie cywilnym jako metody usuwania z treści wyroku wad w postaci niepełności wyroku, błędu pisarskiego, błędu rachunkowego, innej oczywistej omyłki w wydanym wyroku oraz niejednoznacznej (wątpliwej, zawiłej) treści wyroku. Pomimo bowiem odpowiednich warunków technicznych i organizacyjnych, a także profesjonalizmu i najwyższej staranności sędziów, na każdym etapie postępowania cywilnego może dojść do różnego rodzaju błędów sądu, w wyniku których wydany wyrok będzie obarczony wymienionymi wadami. Ze względu na dobro uczestników postępowania, jak również całego wymiaru sprawiedliwości, należy te wady usunąć z treści wyroku. Te pozornie nieistotne wady w praktyce mogą bowiem stanowić przeszkodę uniemożliwiającą wykonanie wyroku, prowadząc tym samym do wypaczenia zasady prawa do sądu bowiem poszukujący ochrony prawnej, pomimo rozstrzygnięcia sporu, nie zrealizuje swojego uprawnienia. Z drugiej strony nawet te wady, które stwarzają najmniejsze zagrożenie dla skuteczności prawnej wyroku są zjawiskiem niekorzystnym zarówno z punktu widzenia podmiotów uczestniczących w postępowaniu, jak i powagi wymiaru sprawiedliwości. Rozprawa doktorska koncentruje się na wyjaśnieniu pojęcia rektyfikacji wyroków, określa funkcje i cele instytucji rektyfikacji wyroków, a także jej charakter prawny. W rozprawie scharakteryzowano poszczególne środki rektyfikacyjne, czyli sprostowanie, uzupełnienie i wykładnię wyroków omawiając podmiot uprawniony do zastosowania każdego ze środków rektyfikacyjnych, ich przedmiot, przesłanki sprostowania, uzupełnienia i wykładni wyroków oraz postępowanie w przedmiocie sprostowania, uzupełnienia i wykładni wyroków. W pracy przybliżono również zagadnienie nadużycia prawa procesowego poprzez wykorzystanie instytucji rektyfikacji wyroków. | pl_PL |
