| dc.description.abstract | W ostatnich latach, reguły dotyczące wyglądu pracownika podczas wykonywania jego obowiązków stały się bardziej restrykcyjne i wymagające od niego zarówno schludności, jak i adekwatności do zajmowanego stanowiska. Wygląd jest jednym z głównych elementów wizerunku człowieka, stanowi również narzędzie niewerbalnej komunikacji ze światem, a jego elementy mogą być przejawem określonej tradycji lub pomagać w ochronie życia i zdrowia. Co więcej, za pomocą takich wymogów dotyczących wyglądu pracowników, pracodawca może zapewnić porządek i bezpieczeństwo w procesie pracy, a także pomagać w budowaniu relacji pomiędzy współpracownikami.
Nie ulega jednak wątpliwości, że wywieranie przez pracodawcę wpływu na wygląd pracowników może być zarzewiem potencjalnych konfliktów, a z pozoru marginalne zagadnienie, w praktyce wywołuje wiele wątpliwości z punktu widzenia prawa pracy, na które nie można znaleźć rozwiązań wprost w przepisach obowiązującego prawa. Stanowi ono bowiem ingerencję w sferę wolności pracowników, które podlegają ochronie prawnej. Z tego względu, konieczne jest dokonanie szczegółowej analizy tego tematu.
Główną tezą, którą prezentuję w niniejszej rozprawie, jest założenie, że wymagania dotyczące wyglądu, stawiane pracownikom przez pracodawcę, są ingerencja w sferę wolności i praw pracownika, która jest chroniona przez prawo. W związku z tym, nie mogą one być formułowane w sposób dowolny i wymagają odpowiedniego uzasadnienia prawnego oraz właściwej formy. Bardzo istotne jest również wyznaczenie granic takiej ingerencji oraz skutków ich przekroczenia przez pracodawcę. Dopiero prawidłowo uargumentowane oraz zakomunikowane wymagania dotyczące wyglądu zewnętrznego, mieszczące się w granicach dozwolonej ingerencji, należy uznać za wiążące dla pracownika, a co za tym idzie, powodujące określone konsekwencje w wypadku ich nieprzestrzegania. | pl_PL |
