Umorzenie postępowania karnego w trybie art. 62a Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jako pozytywny środek reakcji karnoprawnej stosowany wobec sprawców posiadających narkotyki miękkie w nieznacznej ilości i przeznaczone na własny użytek

Abstract

Ustawą nowelizacyjną z dnia 1 kwietnia 2011 r. wprowadzono do ustawy art. 62a umożliwiający umorzenie postępowania karnego jeszcze przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia wobec sprawcy przestępstwa posiadania substancji psychotropowej lub środków odurzających, w tym także w wypadku mniejszej wagi (art. 62 ust. 1 i ust. 3 ustawy). Warunkiem koniecznym jest ustalenie, iż orzeczenie kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości, nadto podejrzewany posiadane środki odurzające lub substancje psychotropowe musi mieć w ilości nieznacznej i przeznaczone tylko na własny użytek. Artykuł omawia kwestie prawne wyżej opisanej instytucji, która wprowadziła możliwość depenalizacji zakresu odpowiedzialności karnej sprawcy – posiadacza narkotyków. Podjęto także próbę oceny skutków dodania art. 62a do ustawy poprzez analizę danych statystycznych, obrazujących zastosowanie tej instytucji przez prokuraturę i sąd karny w praktyce orzeczniczej.

By the Act amendment of 1 April 2011, Art. 62a was incorporated into the original Act, which allows discontinuance of criminal proceedings before issuing an order to initiate an investigation or inquiry against a perpetrator in possession of psychotropic substances or intoxicants, including the case of lesser importance (Art. 62 (1 and 3) of the Act). A necessary condition is to establish that a verdict of a sentence would be pointless because of an offence circumstances and a degree of its social harmfulness. Also a person that is suspected of possession of drugs or psychotropic substances must have them in an insignificant quantity and only for personal use. This paper discusses some legal issues of the above described institution, which introduced a possibility of decriminalization of criminal liability of a perpetrator − a holder of drugs. The author also attempts to assess the effects of adding Art. 62a to the Act by presenting statistical data which illustrate the application of this institution by the prosecution and the criminal court in judicial decisions.