| dc.description.abstract | Poemat M. Scève'a nawiązuje poprzez swój tytuł do filozoficznej koncepcji
człowieka jako mikrokosmosu, poprzez aluzje w tekście - do tradycji
godności człowieka, poprzez opis stworzenia świata - do literatury
heksameralnej, a poprzez wątek dramatyczny (historia człowieka od upadku
po odkupienie) - do teatru religijnego (Jeu d'Adam). Ten ostatni element
wydaje się najistotniejszy w poemacie Scève'a: moment, w którym Bóg mimo
grzechu Adama czyni go kontynuatorem dzieła stworzenia, jest analogiczny
do sceny, w której Chrystus powierza Piotrowi (mimo jego zaparcia sią)
misją utworzenia Kościoła. Jednocześnie moment ten charakteryzuje stosunek
Boga do człowieka: stwórca kocha człowieka ojcowską miłością i mimo grzechu
widzi w nim swe dziecko. Moment ten ilustruje także myśl, że natura
ludzka nie została doszczętnie upodlona poprzez grzech i że człowiek może,
dziąki swemu wysiłkowi (szczególna rola przypada tu rozumowi), stać się
godny odkupienia. Wiara, że natura ludzka, mimo upadku, nie zatraciła
całkowicie swej boskości, zbliża poemat Scève'a do nurtu myśli Erazma z
Rotterdamu, a jednocześnie przeciwstawia sią opiniom na temat skażenia natury
ludzkiej zawartych w Nauce religii chrześcijańskiej Kalwina. Chociaż
trudno jest dowieść, mimo zbieżności chronologicznej, że Mikrokosmos jest
odpowiedzią na poglądy Kalwina, to jednak faktem jest, że poemat Scève'a
zawiera przeciwstawne im, optymistyczne rozwiązanie zagadnienia skutków
grzechu pierworodnego. | pl_PL |
