| dc.description.abstract | Celem niniejszego artykułu jest dwuwymiarowe /mnemoniczno-mitologiczne)
odczytanie Prbb Montaigne'a w świetle architektury mnemonicznej ich rozdziałów.
Architektura ta opierać się ma, według autora tej pracy, na pamięci
(memoria), jednej z zasad retoryki. Mnemotechnika, sztuka całkowicie
dziś zapoznana w uniwersytetach, stosowana była w szkołach XVI-wiecznych;
polegała ona na przyporządkowaniu poszczególnym ideom (obrazom) miejsc
stałych (mnemonicznych), dzięki czemu retor łatwo mógł kojarzyć jedne z
drugimi. Sztuka ta musiała też służyć Montaigne owi przy konstrukcji jego
Prób. Miejscami mnemonicznymi, których nie należy mylić z loci communis
dialektyki, jest w Próbach - stwierdza autor - siódemka bogów planetarnych/
występujących w symetrycznej kolejności odziedziczonej po Ptolomeuszu:
1) Diana, 2) Merkury, 3) Wenus, A) Apollo, 5) Mars, 6 ) Jupit.p
7) Saturn.
Autor wykazuje, że w rozdziałach centralnych Prób (i, 26-32; II, 16-
-22) Montaigne prowadzi opowiadanie na dwóch płaszczyznach: powierzchownej
(apparent) i domyślnej (sous-entendu). Odniesień do Panteonu bogów szuka
w tej drugiej płaszczyźnie. Dalej koncentruje się na Merkurym, w rozdziale
I» 27, gdzie dopatruje się trzech wątków związanych z tym bogiem: Merkury-
-magik (magicien), Merkury-wysłannik (messager) i Merkury-przewodnik dusz
zmarłych (psychopompe).
W świetle tych rozważań autor stawia hipotezę, według której Montaigne
przyjąwszy tajemną (occulte) strukturę Prób, miałby się przyłączyć do obozu
retoryków i oratorów występujących przeciw obozowi naukowców i dialektyków,
dając w ten sposób wyraz wierze, że człowiek i świat podlegają
fortunie, czyli powszechnej przypadkowości. | pl_PL |
