„Ciało świątynią duszy”, czyli o procesie budowania tożsamości praktykującego hatha-jogę. Konstruowanie prywatnej quasi-religii
Streszczenie
Artykuł podejmuje problem postrzegania i odczuwania ciała w praktyce nabywania
tożsamości praktykującego hatha-jogę. Proces stawania się praktykującym jest związany
z praktykami pracy nad ciałem i ich definiowaniem oraz określonym postrzeganiem
ciała i odczuć z niego płynących. W tekście opisuję fazy tego procesu: 1. faza
wstępna – konstruowanie motywów i pierwsze kroki; 2. faza pełniejszego rozpoznawania
efektów psychofizycznych i przypisywania im odpowiednich znaczeń;
3. faza pełniejszego rozpoznawania duchowych aspektów hatha-jogi (quasi-religia).
Relacje umysłu i ciała komplikują się w momencie znaczącego zaangażowania się
w praktykę jogi i zdefiniowania praktyk cielesnych jako zarówno umysłowych, jak
i duchowych. Praca nad ciałem może zmienić zachodnią perspektywę definiowania
ciała jako elementu materialnego ludzkiej egzystencji (wizja kartezjańska) w wizję traktowania
go jako substancji uduchowionej (wizja filozofii wschodniej), co jednak nie zawsze
jest możliwe, jeśli przyjmuje się założenia innych religii (np. katolickiej). Zmiany
w ciele i psychice trzeba wtedy inaczej zdefiniować i – by pogodzić założenia religii konwencjonalnej
z nowymi doświadczeniami duchowymi – muszą pojawić się ich określone
objaśnienia językowe (często przyjmujące schemat stałych formuł językowych).
Collections