Opowiedzieć historię: Polska dramaturgia współczesna po 2006 roku

Abstract

Publikacja Opowiedzieć historię. Polska dramaturgia współczesna po 2006 roku stanowi próbę analizy narracji historycznych w polskim teatrze i dramacie najnowszym. Wychodząc od klasycznego kanonu badań nad pamięcią, ukształtowanego przez badaczy takich jak Pierre Nora, Marianne Hirsch, Jan i Aleida Assmannowie czy Maurice Halbwachs, młode badaczki teatru przyglądają się metodom, przyczynom, celom i efektom włączania historyczno-pamięciowych narracji do przedstawień teatralnych oraz tekstów dramatycznych. W powodu różnorodności ujęć badawczych i tematów podejmowanych zarówno przez autorki artykułów, jak i twórców teatralnych, temat opowiadania historii w polskim teatrze i dramacie został potraktowany przekrojowo. W tomie poruszane są m.in. wątki historii ludowych, historii związanych z miejscem, pamięci dziedziczonej przez kolejne pokolenia, a także feministyczne rewizji historii. Na przykładach wybranych tekstów dramatycznych oraz spektakli (nie tylko reprezentujących teatr dramatyczny, ale także muzyczny, lalkowy czy fizyczny) analizowane są konwencje dramaturgiczne i strategie narracyjne zastosowane przez twórców teatralnych, wpływające na konstrukcję opowieści o przeszłości.

Publication To Tell a Story. Polish Contemporary Dramaturgy after 2006 is an attempt to analyse the historical narratives in the newest Polish theatre and drama. Starting from the classical canon of memory studies, shaped by researchers such as Pierre Nora, Marianne Hirsch, Jan and Aleida Assmann or Maurice Halbwachs, young theatre researchers look at methods, reasons, aims and effects of including historical and memory narratives into performances and dramas. Due to the variety of research approaches and topics undertaken by both the authors of articles and theatre artists, the issue of telling the history in Polish theatre and drama was treated in a cross-sectional area. The book deals with the themes of peasant stories, stories related to the place (memory spaces), memory transfers between generations, or feminist revision of history, among others. Using examples of selected dramatic texts and plays (not only representing dramatic theatre, but also musical, puppet or physical theatre), the dramaturgical conventions and narrative strategies employed by theatre makers that influence the construction of stories about the past are analysed.