Abstract
W artykule przedstawione zostały właściwości semiotyzacji niewerbalnej intencji subiektu
w stylu potocznym, naukowym i artystycznym. Autor stwierdza konieczność stworzenia teorii
semantyzacji intencji w ramach jednolitego modelu działalności językowej.
Za podstawowe kategorie analizy semantyzacji posłużyły kategorie „tożdiesłowija” (tożsamości
znaku) i „inoskazanija” (przenośni).