| dc.description.abstract | Przyjmujemy jako punkt wyjścia w niniejszej pracy kilka problemów odnośnych do struktury
narracyjnej średniowiecznej, a to z dążeniem aby uchwycić elementy pozwalające zilustrować
naszą ideę wskazaną tytułem: narrację dyptyczną (pod jej różnymi nazwami: forma dwuczęściowa,
jednostki zdarzeniowe o strukturze paralelnej), a więc strukturę występującą w Tristan et Yseut,
Erec, Yvain, Le Conte de Graal, Lancelot Christiana de Troyes, Escoufle Jean Renart, Amadas
et Ydoine, protagonistę i — wraz z ewolucją romansu, z parą kochających się (Aucassin et Nicolette,
Le Petit Jean de Saintre): także w innych utworach, które przyswoiliśmy narracji średniowiecznej
z teatru czy opowiadań ludowych. W grę wchodzi model-stimulus — odpowiedź i jej
kody (epistemologiczny, estetyczny, logiczny, etyczny, ideologiczny, psychologiczny i historyczny).
jak też odnośne aktanty.
Takie — jakżeż przejrzyste — ustrukturowanie pozwala uchwycić istotę francuskiego romansu
średniowiecznego; jego opis staje się opisem pewnej wczesnej praktyki twórczej, którą śledzimy
na jej wyraźnych etapach: podróż-poszukiwanie, spotkanie miłosne, małżeństwo i pojedynek. | pl_PL |
