| dc.description.abstract | Artykuł ukazuje, w jaki sposób wybory gatunkowe Samuela Becketta są blisko
związane z jego wyborami językowymi. Można łatwo zauważyć, że na ogół jego
teatralne teksty są napisane po angielsku, a jego teksty prozatorskie po francusku. Choć
niewątpliwie istnieją zupełnie praktyczne powody tych językowych wyborów, to może być
interesujące zastanowienie się nad decyzją Becketta, by pisać utwory sceniczne w swym
ojczystym języku. Wybór ten został przez autorkę zbadany w świetle zjawiska, które staje
się typowe w późnych dramatach Becketta: na Beckettowskiej scenie, głos i ciało są
często rozszczepione.
Jest to szczególnie zauważalne w sztukach, które zostały napisane w wyniku
eksperymentów Becketta ze słuchowiskiem radiowym i pantomimą, w których podkreśla
się oddzielenie ciała i głosu. Jednakże, to rozdzielenie może mieć swój początek w Becketowskiej
prozie pisanej po francusku i faktycznie może być bezpośrednio powiązane
z wykorzystaniem języka obcego: gdy ktoś mówi w języku obcym, jego ciało mówi głosem,
który jest nie całkiem jego. Głos stał się kluczowym elementem francuskojęzycznej
prozy Becketta, może być wielce prawdopodobne, że tworzenie teatru rozdziału ciała i
głosu w obcym języku wymagałoby rozdzielenia idącego zbyt daleko, dlatego Beckett
powraca do angielszczyzny w pisaniu dla teatru. Jednakże, zarówno język obcy, jak i sceniczny
podział głos/ciało wydają się być spełnieniem tego założenia, gdy, wraz z Worstward
Ho, dwujęzyczne i dwurodzajowe dzieło Becketta powraca, zatoczywszy koło, do
języka angielskiego w prozie. | pl_PL |
