Self-translation as literary genre: Beckett's English theatre and French prose

Abstract

Artykuł ukazuje, w jaki sposób wybory gatunkowe Samuela Becketta są blisko związane z jego wyborami językowymi. Można łatwo zauważyć, że na ogół jego teatralne teksty są napisane po angielsku, a jego teksty prozatorskie po francusku. Choć niewątpliwie istnieją zupełnie praktyczne powody tych językowych wyborów, to może być interesujące zastanowienie się nad decyzją Becketta, by pisać utwory sceniczne w swym ojczystym języku. Wybór ten został przez autorkę zbadany w świetle zjawiska, które staje się typowe w późnych dramatach Becketta: na Beckettowskiej scenie, głos i ciało są często rozszczepione. Jest to szczególnie zauważalne w sztukach, które zostały napisane w wyniku eksperymentów Becketta ze słuchowiskiem radiowym i pantomimą, w których podkreśla się oddzielenie ciała i głosu. Jednakże, to rozdzielenie może mieć swój początek w Becketowskiej prozie pisanej po francusku i faktycznie może być bezpośrednio powiązane z wykorzystaniem języka obcego: gdy ktoś mówi w języku obcym, jego ciało mówi głosem, który jest nie całkiem jego. Głos stał się kluczowym elementem francuskojęzycznej prozy Becketta, może być wielce prawdopodobne, że tworzenie teatru rozdziału ciała i głosu w obcym języku wymagałoby rozdzielenia idącego zbyt daleko, dlatego Beckett powraca do angielszczyzny w pisaniu dla teatru. Jednakże, zarówno język obcy, jak i sceniczny podział głos/ciało wydają się być spełnieniem tego założenia, gdy, wraz z Worstward Ho, dwujęzyczne i dwurodzajowe dzieło Becketta powraca, zatoczywszy koło, do języka angielskiego w prozie.