| dc.description.abstract | Artykuł podejmuje problem struktury materialnej języka poetyckiego w dziele poetki
argentyńskiej Aleksandry Pizarnik. Jest to problem paradoksalny ponieważ Pizarnik
w swojej poezji odmawia językowi poetyckiemu oraz jakiemukolwiek językowi zdolność
dotarcia do materialności i konkretu świata rzeczywistego. To właśnie stanowi główny
temat jej wierszy. „Powiedzieć coś”, „mówić”, „pisać” - te czynności wynikają tedy z braku,
z niedostateczności struktury ekspresywnej języka. Język jest bowiem swoja niepotrzebną
oczywistością opartą na nieobecności i nieuchwytności tego, co wypowiada
i przekazuje. Mimo tej wizji negatywnej niedoskonałości języka, właśnie ta niedoskonałość
i niedostateczność stają się głównym tematem utworów Aleksandry Pizarnik. Nieobecność
i próżnia, opisane niezwykle intensywnie, dochodzą do głosu w poematach
Pizarnik: są jawne, solidne, stają się elementami architektonicznymi tej poezji.
Aby wyjaśnić dylematy Aleksandry Pizarnik autor artykułu odwołuje się do teorii teatru
Antonina Artauda oraz do wizji twórczości poetyckiej przekazanej przez filozofa
Alaina Badiou. Artaud twierdzi, iż jedynie język niekognitywny, język sceny może osiągnąć
wysoki stopień materializacji w przekazywaniu danej rzeczywistości. Badiou wprowadza
pojęcie „myśli poetyckiej”, które oznacza specyfikę myślenia poetyckiego jako
„miejsca prawdy” (le lieu de la veritć) i „dyktanda bytu” (dictće de Fetre). Poezja Pizarnik
może być usytuowana między tymi dwoma wizjami języka oraz myślenia poetyckiego. Jej
utwory tworzą zarówno język, który stara się przekazać własną niedostateczność i
zaciera swą obecność jako instrument komunikacji. Równocześnie dyskurs Pizarnik jest
myśleniem poetyckim, które neguje swoją istotę. Miejsce prawdy staje się w tej poezji
niewidoczne. To co dochodzi do głosu to przede wszystkim nieobecność rozumiana jako
niedostateczność i istota języka. | pl_PL |
