| dc.description.abstract | Widoczny w historiografii i w powieści historycznej rozłam pomiędzy żądaniem
przedstawiania wydarzeń historycznych w sposób jak najbardziej wierny rzeczywistości
a koniecznością stosowania fikcji literackiej doprowadził ostatecznie w obu dziedzinach
do uznania nadrzędności fikcji nad autentycznością.
Podczas gdy wśród historyków toczył się długotrwały spór o zasadność stosowania
form narracji i elementów fikcji literackiej w historiografii, za czym opowiadali
się Leopold von Ranke, Arthur Danto, Golo Mann, Jorn Rusen, Michael Baumgartner i
Hayden White przeciwnikami byli zaś Johann Gustav Droysen i Hans-Ulrich Wehler,
powieść historyczna stopniowo wyzwalała się spod presji konieczności uwiarygodniania
przedstawionych wydarzeń historycznych. W postmodernizmie pisarze zaczęli krytykować
źródła historyczne i polemizować ze sposobami przedstawiania i oceniania historii
w historiografii przeciwstawiając im obrazy przeszłości wypełnione anachronizmami,
kreując fikcyjne alternatywy do prawdziwych zdarzeń, ukazując historię jako przedmiot
refleksji, wspomnień i prób rekonstrukcji podejmowanych przez bohaterów utworu.
Autorzy powieści historycznych poruszyli wreszcie w swoich dziełach epistemologiczne i
metodologiczne problemy historiografii. Rozłam pomiędzy autentycznością a fikcją był
podstawą badań nad powieścią historyczną prowadzonych przez Georga Lukócsa,
Hansa Vilmara Gepperta, Eberharda Lammerta, Harro Miillera, Gerharda Kebbla, Hermanna
Sottonga, Ralpha KohpeiBa, Ralfa Schnella i Ansgara Niinninga i zaowocował
wyodrębnieniem różnorodnych typów powieści historycznej. | pl_PL |
