La singularité de Paul-Marie Lapointe dans la communauté virtuelle de la postavant-garde

Abstract

Autor tekstu poświęconego twórczości wybitnego poety, reprezentanta kanadyjskiej literatury Quebeku, Paula-Marie Lapointe'a, odwołuje się do kategorii „post-awangardy” stworzonej przez Octawio Paza aby wykazać, iż specyfika dzieła tego poety podpada właśnie pod to pojęcie. Twórczość Lapointe'a jest krytycznie nastawiona do wszelkiego rodzaju akademizmów awangardy. Poeta - wg Lapointea winien przekazywać czytelnikowi „wypowiedzi zindywidualizowane i wyjątkowe”. Silvano Santini objaśnia w jakim stopniu ów poeta kanadyjski realizuje swoje założenia teoretyczne odwołując się do dzieł tak wybitnych poetów jak Lautreamont, Apollinaire, Majakowski i Whitman. I choć Lapointe zapożycza wiele motywów i tematów z awangardy, główną jego inspiracją jest „ruch wewnętrzny”. To właśnie on stanowi o strukturze języków „nowego świata”, który może być interpretowany jako transgresja. A ta z kolei łączy się z „ruchem zewnętrznym” prowadzącym do awangardowej metody „skoków i łamania norm”. W dziele i w teorii Lapointe'a „ruch wewnętrzny” i „ruch zewnętrzny” prowadzą do „działania negacji” głownie na płaszczyźnie językowej. Dekompozycja i rozczłonkowanie języka odbywa się w trojaki sposób. Jako tekst, jako syntagma oraz jako słowo. Budowa „nowego świata” poprzez poezję zasadza się na metodzie poetycko-językowej. Równocześnie miedzy poetą-lingwistą a historią tworzy się coś w rodzaju wizji w znaczeniu Rimbaudowskim. Paul-Marie Lapointe więc jako poeta postawangardowy jest równocześnie poeta wizjonerem.