La singularité de Paul-Marie Lapointe dans la communauté virtuelle de la postavant-garde
Streszczenie
Autor tekstu poświęconego twórczości wybitnego poety, reprezentanta kanadyjskiej
literatury Quebeku, Paula-Marie Lapointe'a, odwołuje się do kategorii „post-awangardy”
stworzonej przez Octawio Paza aby wykazać, iż specyfika dzieła tego poety
podpada właśnie pod to pojęcie. Twórczość Lapointe'a jest krytycznie nastawiona do
wszelkiego rodzaju akademizmów awangardy. Poeta - wg Lapointea winien przekazywać
czytelnikowi „wypowiedzi zindywidualizowane i wyjątkowe”. Silvano Santini objaśnia
w jakim stopniu ów poeta kanadyjski realizuje swoje założenia teoretyczne odwołując
się do dzieł tak wybitnych poetów jak Lautreamont, Apollinaire, Majakowski i Whitman.
I choć Lapointe zapożycza wiele motywów i tematów z awangardy, główną jego
inspiracją jest „ruch wewnętrzny”. To właśnie on stanowi o strukturze języków „nowego
świata”, który może być interpretowany jako transgresja. A ta z kolei łączy się z „ruchem
zewnętrznym” prowadzącym do awangardowej metody „skoków i łamania norm”.
W dziele i w teorii Lapointe'a „ruch wewnętrzny” i „ruch zewnętrzny” prowadzą do
„działania negacji” głownie na płaszczyźnie językowej. Dekompozycja i rozczłonkowanie
języka odbywa się w trojaki sposób. Jako tekst, jako syntagma oraz jako słowo.
Budowa „nowego świata” poprzez poezję zasadza się na metodzie poetycko-językowej.
Równocześnie miedzy poetą-lingwistą a historią tworzy się coś w rodzaju wizji w znaczeniu
Rimbaudowskim. Paul-Marie Lapointe więc jako poeta postawangardowy jest
równocześnie poeta wizjonerem.
Collections