Of absence and excess in the discourse of Scott Fitzgerald

Abstract

Tekstowa dynamika charakterystyczna dla prozy Scotta Fitzgeralda zdaje się potwierdzać nieskuteczność, daremność dyskursu realistycznego w literaturze amerykańskiego dwudziestolecia, w twórczości „pokolenia rozczarowanych”. Istotnie, Wielki Gatsby wyraźnie potwierdza ów brak koherencji okresów wypowiedzi w językowej osnowie tego dzieła. Co więcej, odzwierciedla wyraźnie wielki wewnętrzny niepokój drogi twórczej tego dwudziestolecia, co znalazło swój dobitny wyraz w słowach samego bohatera powieści. Jest w nich obsesyjna wprost próba zawarcia w tekście ucieczki od realności ku brakowi, nieobecności i ku nadmiarowi, przekroczeniu granic — a kategorie te są podstawowymi wyznacznikami literackiej przestrzeni semiotycznej S. Fitzgeralda. Wszakże w przeciwieństwie do wielu ujęć interpretacyjnych autor rozprawy chciałby się przeciwstawić poglądowi na niereprezentatywność i zdecentralizowaną strukturę „szalonego” dyskursu Scotta Fitzgeralda, wyrażając twierdzenie, że sensy zawarte w jego powieści mieszczą się niejako pośrodku między możliwością uchwycenia sensu rzeczywistości a jej dezintegracją.