Of absence and excess in the discourse of Scott Fitzgerald
Streszczenie
Tekstowa dynamika charakterystyczna dla prozy Scotta Fitzgeralda zdaje się
potwierdzać nieskuteczność, daremność dyskursu realistycznego w literaturze amerykańskiego
dwudziestolecia, w twórczości „pokolenia rozczarowanych”. Istotnie,
Wielki Gatsby wyraźnie potwierdza ów brak koherencji okresów wypowiedzi w językowej
osnowie tego dzieła. Co więcej, odzwierciedla wyraźnie wielki wewnętrzny
niepokój drogi twórczej tego dwudziestolecia, co znalazło swój dobitny wyraz w słowach
samego bohatera powieści. Jest w nich obsesyjna wprost próba zawarcia
w tekście ucieczki od realności ku brakowi, nieobecności i ku nadmiarowi, przekroczeniu
granic — a kategorie te są podstawowymi wyznacznikami literackiej
przestrzeni semiotycznej S. Fitzgeralda.
Wszakże w przeciwieństwie do wielu ujęć interpretacyjnych autor rozprawy
chciałby się przeciwstawić poglądowi na niereprezentatywność i zdecentralizowaną
strukturę „szalonego” dyskursu Scotta Fitzgeralda, wyrażając twierdzenie, że sensy
zawarte w jego powieści mieszczą się niejako pośrodku między możliwością uchwycenia
sensu rzeczywistości a jej dezintegracją.
Collections