Kultura wysoka w polityce

Abstract

Przytaczanie przez polityków cudzych wywodów, powoływanie się na czyjąś twórczość to zjawisko rzadko spotykane, ale budzące skrajne emocje, dlatego też stanowi temat przewodni niniejszego tekstu. Przywołanie (zwłaszcza niedokładne) fragmentu obcego autorstwa może powodować niezrozumienie, pomyłki w odczytaniu treści i zmianę pierwotnego sensu, a dzięki dostępowi do mediów każdy ze stosowanych na scenie politycznej tego typu chwytów retorycznych można wyśledzić i kilkakrotnie obejrzeć. Politycy, podobnie jak aktorzy, poprzez dobór określonych środków autoprezentacji (w tym przypadku cytatów z literatury pięknej, powoływanie się na autora cieszącego się uznaniem ogółu) przekazują odbiorcom rzeczywistość zmienioną, taką, jaką chcieliby, żeby ci widzieli (Goffman 2008). Analizowana mowa werbalna w ławach sejmowych nacechowana jest dużym ładunkiem emocjonalnym i obrazuje, daleki od klasycznych kanonów, savoir vivre językowy (Marcjanik 2014; Achtelik, Tambor 2013). Bon ton słowne w Sejmie ma poprzez swoje zastosowanie spełniać wiele funkcji, od grzecznego sarkazmu wobec współtowarzyszy, przez manifest supremacji, do prezentacji osobistej erudycji. Na wstępie artykułu dokonano opisu najczęściej używanych w tekście pojęć. W dalszej części zajęto się szczegółowym omówieniem filmików z udziałem polityków, którzy podczas swoich publicznych wystąpień przytaczali treści z literatury pięknej. W podsumowaniu skupiono się na funkcji cytowań oraz wzięto pod uwagę pozytywne aspekty korzystania z literatury przez osoby wyłonione podczas wyborów do sprawowania funkcji publicznych.

Quoting other peopleʼs arguments by politicians, to rely on someone elseʼs work is rarely seen, but often causing extreme emotions. Recalling (especially inaccurate) the fragment from foreign language authors can cause misunderstanding, confusion of content and change the original meaning. The rhetorical device of this kind can be traced and watched several times by access to the media, what was done in our sociological analysis. Politicians, like actors, through the selection of specific measures of self- -presentation (in this case, quotations from literature, cite the author of the widely known) provide customers reality as amended, such that they would like to be seen (Goffman 2008). The analyzed verbal speech in the Sejm were characterized by a strong emotional tone and illustrates language, that is far from the classical canons of savoir vivre (Marcjanik 2014; Achtelik, Tambor 2013). Verbal bon ton in parliament has, through its application, fulfilled many functions, from polite sarcasm through the manifesto of the supremacy, to the personal presentation of erudition. At the outset, the author describes leading concepts used in the chapter. In the next part the author addresses the videos with the participation of politicians who during their public appearances quoted of another authors. In summary the author of the chapter focuses on the function of citations and there are taken into account the positive aspects of using the prose/poetry by individuals elected to public office.