Unter der Glasglocke: generationelle Befindlichkeiten in Zoë Jennys "Das Blütenstaubzimmer"

Abstract

Zoë Jennys Debütroman Das Blütenstaubzimmer (1997) schreibt sich einerseits in die literarische Tendenz des sogenannten ‚Fräuleinwunders‘, andererseits in die Tradition des Adoleszenzromans ein. Als Leistung des Textes ist seine plastische, sinnliche Sprache anzusehen, in der sich die nach innen gekehrte Perspektive der Ich-Erzählerin ausdrückt. Der hier vorgenommene Versuch einer differenzierten Analyse der Poetik des Textes ergibt eine verblüffende Nähe zu Sylvia Plaths autobiographischem Roman Die Glasglocke (1963). Der intertextuelle Ansatz wirft ein Licht auf den latenten Anspruch des Textes, über das Individuelle und Nationale hinauszugehen, sowie auf die universelle Botschaft über gegenwärtige Befindlichkeiten, die dem Text einen tragischen Unterton verleiht.

Das Blütenstaubzimmer, a debut novel by Zoë Jenny published in 1997 (The Pollen Room, 1999, English translation by Elizabeth Gaffney), can be perceived as a book belonging to the ‚Fräuleinwunder‘ and adolescent novel traditions. What should be exceptionally appreciated is the artistic and sensuous language that reflects a looking inward first person narrative perspective. The thorough analysis of the poetics used by the Swiss author surprisingly bears resemblance to The Bell Jar, an autobiographical novel by Sylvia Plath (1963). An inter-textual approach sheds light on the latent intention of the text to go beyond an individual or national level and on the universal message on a contemporary condition of man and its tragic overtones.

Debiutancka powieść Zoë Jenny Kwietny pył (1997, wydanie polskie w tłumaczeniu Reginy Tyszkiewicz, 1999) wpisuje się z jednej strony w tendencję literacką ‚Fräuleinwunder‘, z drugiej w tradycję powieści adolescencyjnej. Na uznanie zasługuje plastyczny, zmysłowy język powieści, w którym wyraża się zwrócona do wewnątrz, pierwszoosobowa perspektywa narracyjna. Podjęta tu próba szczegółowej analizy poetyki tekstu szwajcarskiej autorki wykazała zaskakujące pokrewieństwo do autobiograficznej powieści Sylvii Plath Szklany klosz (1963). Intertekstualne podejście rzuca światło na latentną intencję tekstu wyjścia poza horyzont indywidualny czy narodowy oraz na uniwersalny przekaz na temat współczesnej kondycji jednostki, który nadaje tekstowi wydźwięk tragiczny.