Из наблюдений над стилем "Тихого Дона" М. Шолохова
Data
1983Metadata
Pokaż pełny rekordStreszczenie
Artykuł stanowi próbę interpretacji stylu Cichego Donu M. Szołochowa na
podstawie najnowszych prac badaczy radzieckich. Autor uważa, iż naczelną zasadą
stylową dzieła jest jego harmonia wewnętrzna, zarówno treści jak i formy.
Każdy rozdział powieści zawiera swoiste centrum stylistyczne przejawiające
się w narracji dzięki specyficznej formie analizy psychologicznej, występującej u Szołochowa pod postacią mowy pozornie zależnej, której polifonia
- stwarza szerokie możliwości w sposobie ukazania bohatera.
wśród relacji składających się na spójną całość utworu właśnie ta forma
analizy psychologicznej pozwoliła w sposób nowatorski odsłonić nowe związki
i zależności rodzącej się rzeczywistości, co w konsekwencji złożyło się na
przełamanie konwencji stylistycznej w literaturze radzieckiej i określiło swoistą
organizację materiału językowego w Cichym Donie.
Specyfika stylu powieści Szołochowa przejawia się również w dygresji lirycznej,
w której narrator najbardziej zbliża się do literackiego ekwiwalentu
osoby pisarza i wyraża swój emocjonalny stosunek do zdarzeń. Styl Cichego
Donu cechuje wszechstronność w ukazaniu świata przedstawionego, jak również
nieustanne odniesienie świata ludzkich uczuó do świata przyrody. Poetyka Cichego
Donu, rozumiana tutaj jako swoista forma wypowiedzi literackiej kształtująca
przede wszystkim styl utworu, pozostaje w ścisłym związku z poetyką
ludową, z folklorem dońskich Kozaków, co nadaje powieści szczególny koloryt
i ekspresję. Styl Cichego Donu charakteryzuje melodyjność, dowolność w rytmicznej
organizacji mowy, lakoniczność, dynamizm, precyzja słowa, co decyduje
o wysokim poziomie artystycznym epopei.
Collections