Abstract
Rozprawa podejmuje kwestię wspólnoty i komunikacji w twórczości poetyckiej Johna Ashbury'ego. Autor proponuje postrzeganie tej poezji jako całości - części krajobrazu intelektualnego. Ważne tło stanowią nie tylko wypowiedzi krytyków (Perloff, Bloom, Altieri), ale i prace filozofów: Stanleya Cavella, Richarda Rorty'ego, Donalda Davidsona czy Ludwiga Wittgensteina. Takie tło stanowi teoretyczną platformę dla nowego odczytania wielu najważniejszych wierszy Ashbery'ego. Wynikające z tego interpretacje pozwalają zobaczyć w Ashburym pisarza, który pragnąc uzyskać komunikatywne przejścia w kierunku drugiego, musi przezwyciężyć różne formy sceptycyzmu i solipsyzmu. W rozprawie Ashbury jest ukazany jako poeta, którego żywiołem jest zmienność i który obcuje z wieloma różnymi stylami wypowiedzi poetyckiej.