„Katastrofa pokoleniowa” – skutki pandemii COVID-19 dla dzieci

Abstract

Artykuł dostarcza danych ilustrujących tezę Sekretarza Generalnego ONZ o „katastrofie pokoleniowej” spowodowanej pandemią COVID-19. Katastrofie tej uległy dzieci i nastolatkowie, choć stanowią oni zbiorowość najmniej zarażoną wirusem SARS-CoV-2. Najmłodsza generacja jest najliczniejszą zbiorowością „ugodzoną” pandemią. Zamknięcie szkół na całym świecie na wiele miesięcy spowodowało dla uczniów skutki doraźne, jak np. brak dostępu do posiłków oferowanych przez instytucje edukacyjne, co powoduje wzrost liczby dzieci niedożywionych, a także skutki dalekosiężne, których przezwyciężenie będzie wymagać czasu i pieniędzy i nie zawsze będzie możliwe. Są to efekty „katastrofy edukacyjnej”, czyli przewidywanego ogromnego wzrostu na świecie liczby uczniów, którzy nie nabędą kompetencji edukacyjnych, wyrażających się jako umiejętność czytania ze zrozumieniem prostego tekstu. Ten stan rzeczy zagraża osiągnięciu celów zrównoważanego rozwoju do 2030 roku, przyczyniając się do pogłębienia istniejących nierówności między regionami świata i wewnątrz państw. „Katastrofa pokoleniowa”, której skutki są odłożone w czasie, nie jest dostrzegana przez polityków, zaabsorbowanych bieżącymi działaniami przeciwdziałającymi załamaniu się wydolności służby zdrowia i gospodarki. Znajduje to wyraz m.in. w udziale wydatków na edukację wśród wydatków na przeciwdziałanie pandemii i jej ekonomicznym skutkom. Unia Europejska jest w awangardzie instytucji oferujących państwom członkowskim pakiet finansowy Next Generation EU przeznaczony na popandemiczną odbudowę. Niestety, kryteria przydziału środków nie wymuszają działań na rzecz dobrostanu i rozwoju dzieci.