Skuteczność sankcyjnych decyzji wstrzymujących wydawanych przez organy Inspekcji Ochrony Środowiska na podstawie ustawy – Prawo ochrony środowiska

Abstract

Celem pracy jest próba dokonania oceny skuteczności występujących w obrębie prawa ochrony środowiska sankcji administracyjnych, określanych w doktrynie mianem sankcyjnych decyzji wstrzymujących. Biorąc pod uwagę założone do osiągnięcia cele, za uzasadnione uznano zawężenie pola badawczego do określonej kategorii instrumentów prawnych występujących w obrębie jednej regulacji ustawowej oraz pozostających w kompetencji organów jednej administracji, tj. Inspekcji Ochrony Środowiska. Rozważania przybrały postać wstępu, czterech rozdziałów oraz zakończenia. W pierwszych rozdziałach omówiono zagadnienia dotyczące funkcji, charakteru i zasad ponoszenia odpowiedzialności administracyjnej w ochronie środowiska oraz zasad jej uchylenia bądź zmniejszenia, a także funkcji i charakteru określonych w ramach tej odpowiedzialności sankcji. Przechodząc do analizy sankcyjnych decyzji wstrzymujących, przedstawione zostały zróżnicowane ujęcia ich klasyfikacji oraz przytoczone zostały dane statystyczne dotyczące skali ich zastosowania. W dalszej kolejności przeprowadzone zostały analizy związane z procesami stosowania prawa. Kolejne rozważania ukierunkowane zostały na przedstawienie analizowanych norm prawnych w sposób odrębny, ukazując ich specyfikę i pojawiające się w toku ich stosowania zróżnicowane problemy praktyczne, mogące wpływać na skuteczne podjęcie decyzji. Następnie analizie poddano proces egzekucji omawianych sankcji, podejmowany na gruncie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. W poszczególnych rozdziałach pracy zaproponowano szereg rozwiązań mogących wzmocnić pewność i sprawność procesu ich wydawania oraz egzekwowania. W szczególności zaproponowano rozwiązania mające na celu zwiększenie skuteczności podejmowanych działań w przypadkach, w których decyzje wstrzymujące należy wydać niezwłocznie, a względy ochrony środowiska należy przedłożyć ponad interes indywidualny określonego podmiotu. W pozostałych przypadkach sformułowane wnioski de lege ferenda dotyczą propozycji mających na celu bardziej adekwatne wyważenie proporcji w układzie stosunków: środek-cel.