Chromatografia cieczowa w oznaczaniu związków siarki w próbkach biologicznych

Abstract

Wysokosprawna chromatografia cieczowa od wielu lat wiedzie prym jako najczęściej używana technika analityczna w licznych laboratoriach badawczych na całym świecie. Duże zainteresowanie naukowców tematyką siarkowodoru oraz jego wpływu na funkcjonowanie organizmu ludzkiego skłania do badań mających na celu opracowywanie nowych, mniej skomplikowanych metod określania stężenia tego związku w tkankach, z zachowaniem wysokiej precyzji i dokładności wykonywanych pomiarów, a które jednocześnie będą charakteryzowały się niskimi granicami oznaczalności. Niniejsza rozprawa doktorska została podzielona na dwie główne części. Pierwszą z nich stanowi przegląd dostępnej aktualnej literatury na temat biologicznie dostępnych form siarkowodoru oraz jego metabolizmu w organizmie człowieka. W części tej znaleźć można również informacje dotyczące opisanych w latach 2010 – 2017 metod oznaczania siarkowodoru i jego form w krwi, osoczu oraz tkankach z wykorzystaniem techniki HPLC. Druga część pracy stanowi opis prowadzonych eksperymentów, uzyskane w toku badań wyniki oraz ich dyskusję. W części tej znaleźć można cztery główne rozdziały, które prezentują stosowane odczynniki i aparaturę, metodykę badawczą, wyniki i dyskusję oraz podsumowanie i wnioski końcowe. Rozdział Odczynniki i aparatura zawiera informacje dotyczące wykorzystywanych podczas badań odczynników, a konkretnie ich spis i opis przygotowania roztworów. Dodatkowo wymieniono tutaj aparaturę wykorzystywaną podczas eksperymentów. Rozdział Metodyka badawcza obejmuje trzy podrozdziały, w których znaleźć można dokładny opis opracowanych podczas przygotowania rozprawy doktorskiej nowych metod analitycznych służących do oznaczania wybranych związków siarki w tkankach roślinnych oraz w moczu. Rozdział Wyniki i dyskusja podzielony został na cztery części, w których opisano rezultaty przeprowadzonych badań oraz ich dyskusję. Pierwsza część dotyczy optymalizacji procedur oznaczania form siarkowodoru w tkankach roślinnych, a konkretnie oznaczania siarki sulfanowej w warzywach oraz siarki kwasowo-labilnej w warzywach i owocach. Znaleźć tu można informacje dotyczące optymalizacji przygotowania próbki do analizy, walidacji opracowanych metod oraz ich aplikację do próbek rzeczywistych. W kolejnej części tego rozdziału zaprezentowano optymalizację procedury oznaczania tiosiarczanów w warzywach krzyżowych, a mianowicie podobnie jak w poprzedniej części, optymalizację przygotowania próbki do analizy, walidację metody oraz jej aplikację do próbek rzeczywistych. Trzecia część tego rozdziału stanowi opis oraz przedstawienie otrzymane wyniki z przeprowadzonych badań mających na celu określenie korelacji pomiędzy różnymi formami siarki w moczu osób, które wyraziły chęć wprowadzenia do codziennego jadłospisu większej ilości warzyw krzyżowych. Zakończenie części eksperymentalnej pracy stanowi podsumowanie otrzymanych rezultatów badań oraz wnioski, a także spis cytowanej literatury.