Death and Dying in the English Novel 1719–1820

Abstract

Celem rozprawy jest prześledzenie sposobów, w jakie śmierć i umieranie były przedstawiane w angielskiej powieści od czasów „Robinsona Crusoe” (1719) autorstwa Daniela Defoe, uważanego przez krytyków za twórcę tego gatunku na ziemiach angielskich, aż po ostatnią reprezentację „klasycznego gotyku” — „Melmoth the Wanderer” autorstwa Charlesa Roberta Maturina (1820). Autorka udowodnia, że śmierć miała swoje miejsce i była przedmiotem zainteresowania autorów powieści epoki rozumu, która również wypracowała sposoby radzenia sobie ze śmiercią typowe dla powstającego gatunku gotyckiego; wykazuje także, że powieści napisane przed epoką wiktoriańską – okresem szczególnie bogatym w ujęcia śmierci – nie wykazują tematycznej pustki w zakresie zagadnienia śmierci. Materiał badawczy obejmuje okres stu lat — dysertacja dotyczy dziewięciu różnych autorów o często zróżnicowanym pochodzeniu społecznym, intelektualnym i ideologicznym, piszących w różnych okresach historycznych i na różnych etapach rozwoju teoretycznego i praktycznego powieści oraz w czasach zmieniającego się podejścia do śmiertelności: Daniel Defoe, Samuel Richardson, Tobias Smollett, Laurence Sterne, Horace Walpole, Charles Robert Maturin, Ann Radcliffe, Matthew G. Lewis, Mary Shelley.