Gry z „tandetą” w prozie polskiej po 1989 roku

Abstract

Celem dysertacji jest omówienie zjawisk, które są istotne ze względu na przeobrażenia charakterystyczne dla procesu historycznoliterackiego końca lat 90. XX wieku. Autorka rekonstruuje współczesną świadomość literacką na przykładzie realizacji prozatorskich opublikowanych po 1989 roku. Ta cezura ma charakter umowny, ale zachowuje ona też czytelność jako oznaka politycznych, a w konsekwencji mentalno-kulturowych przemian, które dokonały się w Polsce w wyniku transformacji systemowej. Celem badań jest odpowiedź na pytanie, w jaki sposób omawiane utwory okazują się świadectwem lat 90., a zarazem jak czas powstania owych propozycji pisarskich rzutuje na ich odbiór w ramach wykrystalizowanego systemu literackiego i jego ewolucyjnych prawidłowości. Autorka ogranicza analizę do dorobku prozaików, których łączą podobne założenia twórcze — są to m.in. utwory Sławomira Burszewskiego, Cezarego Domarusa, Marka Sieprawskiego, Jana Sobczaka, Wojciecha Płocharskiego, Andrzeja Nowaka, Andrzeja Rodysa, Krzysztofa Vargi, Jacka Sucheckiego, Marka Karcerowicza, Doroty Masłowskiej, Artura Kudłatego Kozdrowskiego, Marcina Wrońskiego, Piotra Czakańskiego-Sporka, Romana Praszyńskiego, Łukasza Gorczycy, Michała Witkowskiego, Darka Foksa, Manueli Gretkowskiej, Nataszy Goerke, Adama Wiedemanna; autorka nawiązuje również do niektórych utworów Andrzeja Stasiuka oraz Marka Bieńczyka, Anny Burzyńskiej i Jerzego Limona.