Pokaż uproszczony rekord

dc.contributor.authorCrivella, Giuseppe
dc.date.accessioned2022-11-02T13:23:44Z
dc.date.available2022-11-02T13:23:44Z
dc.date.issued2022-10-13
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/11089/43998
dc.description.abstractBased on the analysis contained in the work of Philippe Hamon Rencontres sur tables et choses qui traînent. De la nature morte en littérature, this paper aims to develop some considerations on Maurice Blanchot’s fiction. In particular, our observations have as their field of study some passages from three works: Aminadab, La folie du jour and Le Très-Haut. In this way we can elaborate an interpretation of Blanchot’s récits in which the figure of the still life plays an absolutely essential and decisive role. Our analysis will focus on the way in which the notion of still life is transformed into a hermeneutic notion within which numerous specific and recurring elements of Blanchot’s narrative universes find a precise functional collocation and a clear conceptual delineation. Secondly, the correspondences between the French narrator and the theorist of descriptif will allow us to highlight in the conclusions a rich complex of themes and issues that not only deeply furrow the blanchotian narrative, but can also be found among numerous authors of French literature of the late twentieth century.en
dc.description.abstractPartendo da una serie di analisi contenute nell’opera di Philippe Hamon Rencontres sur tables et choses qui traînent. De la nature morte en littérature, questo saggio punta a sviluppare alcune considerazioni aventi per oggetto la produzione narrativa di Maurice Blanchot. In particolare le nostre osservazioni si concentreranno su alcuni passaggi desunti da tre romanzi del pensatore francese: Aminadab, La folie du jour e Le Très-Haut. In tal modo potremo mettere a punto una prospettiva interpretativa dei récits blanchotiani in cui la nozione di natura morta gioca un ruolo di assoluta centralità. In particolare le nostre analisi si concentreranno sul modo in cui la nozione di natura morta riesce a tramutarsi in un terminale ermeneutico trasversale in seno al quale numerosi elementi specifici e ricorrenti degli universi narrativi di Blanchot trovano una precisa collocazione funzionale e una chiara delineazione concettuale. In seconda battuta, le corrispondenze enucleabili tra il narratore francese e il teorico del descrittivo ci permetteranno di portare in evidenza in sede di conclusioni un ricco plesso di temi e questioni che non solo solcano in profondità la narrativa blanchotiana, ma di fatto possono essere reperiti con una certa facilità presso numerosi autori della letteratura francese del secondo Novecento.it
dc.language.isoit
dc.publisherWydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiegopl
dc.relation.ispartofseriese-Scripta Romanicaes
dc.rights.urihttp://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0
dc.subjectfrançaisfr
dc.subjectMaurice Blanchotit
dc.subjectPhilippe Hamonit
dc.subjectDescriptifit
dc.subjectfenomenologiait
dc.subjectnatura mortait
dc.subjectMaurice Blanchoten
dc.subjectPhilippe Hamonen
dc.subjectDescriptifen
dc.subjectphenomenologyen
dc.subjectstill lifeen
dc.titleJe devenais une goutte d’eau, une tache d’encre. Sulla narrativa di Maurice Blanchotit
dc.title.alternativeJe devenais une goutte d’eau, une tache d’encre. On the fiction of Maurice Blanchoten
dc.typeArticle
dc.page.number79-95
dc.contributor.authorAffiliationUniversité Paris-Nanterre, Franceit
dc.identifier.eissn2392-0718
dc.referencesAZOULAY, D. (2021). Aminadab. Art du roman, art de la mémoire. Roman 20-50. Maurice Blanchot. Thomas l’Obscur, Aminadab, Le Très-Haut, 70, pp. 121-133.it
dc.referencesBLANCHOT, M. (1942). Aminadab. Paris : Gallimard.it
dc.referencesBLANCHOT, M. (1943). Faux pas. Paris : Gallimard.it
dc.referencesBLANCHOT, M. (1948). Le Très-Haut. Paris : Gallimard.it
dc.referencesBLANCHOT, M. (1949). La part du feu. Paris : Gallimard.it
dc.referencesBLANCHOT, M. (1955). L’espace littéraire. Paris : Gallimard.it
dc.referencesBLANCHOT, M. (1959). Le livre à venir. Paris : Gallimard.it
dc.referencesBLANCHOT, M. (1973). Le Pas au-delà. Paris : Gallimard.it
dc.referencesBLANCHOT, M. (1980). L’écriture du désastre. Paris : Gallimard.it
dc.referencesBLANCHOT, M. (1999). Henri Michaux ou le refus de l’enfermement. Tours : Farrago.it
dc.referencesBLANCHOT, M. (2002). La folie du jour. Paris : Gallimard.it
dc.referencesCOLLIN, F. (1966). L’un et l’autre. Critique. Maurice Blanchot, 229, pp. 561-570.it
dc.referencesCOOLS, A. (2010). Intentionnalité et singularité. Maurice Blanchot et la phénoménologie. In HOPPENOT, É. & MILON, A., Maurice Blanchot et la philosophie, Paris : Presses Universitaires de Paris Ouest, pp. 112-126.it
dc.referencesCOURTOIS, J.-P. (2003). La grammaticalisation de la fiction chez Maurice Blanchot. In BIDENT, CH. & VILAR, P., Blanchot. Récits critiques, Tours : Farrago, pp. 547-572.it
dc.referencesCRIVELLA, G. (2015). Animalisation e retentissement. Bachelard tra Blanchot e Artaud, in Association Internationale Gaston Bachelard. https://gastonbachelard.org/animalisation-e-retentissement-bachelard-tra-blanchot-e-artaud/ [26/03/2022].it
dc.referencesCRIVELLA, G. (2019). Autour de cette pierre le temps bouillonne. La questione del tempo in Maurice Blanchot. Logoi. Journal of Philosophy. TEMPORA, V (14), pp. 403-420.it
dc.referencesCRIVELLA, G. (2021). Vers « le lointain indisponible de l’image ». Sartre et Blanchot : une lecture croisée à partir de la notion d’imaginaire. Roman 20-50. Maurice Blanchot. Thomas l’Obscur, Aminadab, Le Très-Haut, 70, pp. 57-74.it
dc.referencesDEGENEVE, J. (2007). Ce qui vient après la fin. Les reprises dans les épilogues du premier Blanchot. Europe. Revue littéraire mensuelle. Maurice Blanchot, 940-941, pp. 114-126.it
dc.referencesDE GRAMONT, J. (2011). Blanchot et la phénoménologie. L’effacement, l’événement. Paris : De Corlevour.it
dc.referencesDERRIDA, J. (1988). Parages. Paris : Galilée.it
dc.referencesDIDI-HUBERMAN, G. (2003). De ressemblance à ressemblance. In BIDENT, CH. & VILAR, P., Blanchot. Récits critiques, Paris : Farrago, pp. 143-169.it
dc.referencesFOUCAULT, M. (1966). La pensée du dehors. Critique. Maurice Blanchot, 229, pp. 523-546.it
dc.referencesFRIES, P. (1999). La théorie fictive de Maurice Blanchot. Paris : L’Harmattan.it
dc.referencesGENETTE, G. (2002). Figures V, Paris : Seuil.it
dc.referencesGROSSMAN, É. (2007). Les anagrammes de Blanchot. Europe. Revue littéraire mensuelle, 940-941, Maurice Blanchot, Août-Septembre, pp. 61-73.it
dc.referencesHAMON, P. (1981). Du descriptif. Paris : Hachette.it
dc.referencesHAMON, P. (2009). Imageries, littérature et image au XIXe siècle. Paris : José Corti.it
dc.referencesHAMON, P. (2019). Rencontres sur table et choses qui traînent. De la nature morte en littérature. Paris : Droz.it
dc.referencesLANNOY, J. L. (2011). Langage, perception, mouvement. Blanchot et Merleau-Ponty, Paris : Jérôme Millon.it
dc.referencesLAPORTE, R. (1966). Le oui, le non, le neutre. Critique. Maurice Blanchot, 229, pp. 579-590.it
dc.referencesLAPORTE, R. (1987). L’ancien, l’effroyablement ancien. Frontfroid Le Haut : Fata Morgana.it
dc.referencesLEVESQUE-JALBERT, É. (2021), « Entre centre et absence ». La chambre dans les romans de Blanchot. Roman 20-50. Maurice Blanchot. Thomas l’Obscur, Aminadab, Le Très-Haut, 70, pp. 29-40.it
dc.referencesLEVINAS, E. (1966). La servante et son maître (à propos de L’attente l’oubli). Critique. Maurice Blanchot, 229, Paris : Minuit, pp. 514-522.it
dc.referencesLILTI, A. (2007). L’image du mort-vivant chez Blanchot et Kafka. Europe. Revue littéraire mensuelle. Maurice Blanchot, 940-941, pp. 154-166.it
dc.referencesMILON, A. (2015). Blanchot et Merleau-Ponty. Autour de l’(im)possible nomination. Revue de Métaphysoque et de Moral. Blanchot. Écriture et philosophie, 2, pp. 179-190.it
dc.referencesMIRAUX, J.-P. (1998). Maurice Blanchot. Quiétude et inquiétude de la littérature. Paris : Nathan.it
dc.referencesPOULET, G. (1966). Maurice Blanchot, critique et romancier. Critique, Maurice Blanchot, 229, pp. 485-497.it
dc.referencesROPARS-WUILLEUMIER, M.-C. (1981). Le texte divisé. Essai sur l’écriture filmique. Paris : PUF.it
dc.referencesSARTRE, J.-P. (1984). « Aminadab » ou du fantastique considéré comme un langage. In SARTRE, J.-P., Situations. Essais critiques, vol. 1, Paris : Gallimard, pp. 115-126.it
dc.referencesSTAROBINSKI, J. (1966). Thomas l’Obscur, chapitre premier. Critique, Maurice Blanchot, 229, pp. 498-513.it
dc.contributor.authorEmailp.crivella@libero.it
dc.identifier.doi10.18778/2392-0718.10.07
dc.relation.volume10


Pliki tej pozycji

Thumbnail

Pozycja umieszczona jest w następujących kolekcjach

Pokaż uproszczony rekord

http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0
Poza zaznaczonymi wyjątkami, licencja tej pozycji opisana jest jako http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0