"Tańcząc w ciemnościach" Larsa von Triera – antymusical psychoterapeutyczny

Abstract

Lars von Trier w filmie „Tańcząc w ciemnościach” zawarł odniesienia do klasycznych musicali, uczynił to jednak po to, aby jeszcze dobitniej zaznaczyć odmienność swojego dzieła. Charakterystyczne dla tego gatunku momenty zawierające taniec oraz śpiew zamiast zmieniać przedstawioną rzeczywistość w idylliczny świat jedynie obnażają tragizm sytuacji, w której znalazła się główna bohaterka filmu. Muzyczne sceny będące odzwierciedleniem wyobrażeń Selmy stanowią przykład na zastosowaną przez reżysera grę z konwencją. Lars von Trier świadomie zawarł w swoim obrazie nietypowe ujęcia będące ciągłym przełamaniem reguł rządzących gatunkiem i stanowiące jednoczesne dopełnienie fabuły nadające całemu dziełu osobliwej jakości. Finałowa scena nie przynosi musicalowego, szczęśliwego zakończenia jest jednak wyzwaniem rzuconym widzowi. W wyjątkowy sposób porusza jego emocje i sprawia, że nie można pozostać wobec niej obojętnym. Artykuł stanowi próbę rozstrzygnięcia, jaki cel przyświecał reżyserowi podczas tworzenia tego niekonwencjonalnego obrazu.

In his movie “Dancer in the Dark” Lars von Trier placed a reference to classical musicals. However, he did it to stress trenchantly the distinctiveness of his work. Characteristic elements of this genre including dancing and singing do not change the reality into an idyllic world but bare the tragedy of the situation of the main character. Musical scenes that are Selma’s images might be considered as a director’s play with a convention. Lars von Trier put intentionally into his movie peculiar shots to break the rules of the genre and to complete the plot. In this way he created a very original quality. Although the final scene brings no happy ending, it moves deeply the audience and nobody can be indifferent to the emotions it gives. This article tries to find the reason for which the director decided to make that peculiar movie.