Politischer Antidialog – Kommunikation zwischen Abweichung und Norm

Abstract

Die Sprache der Politiker sollte die in einer gegebenen Kultur herrschenden Standards und akzeptablen Normen widerspiegeln; das wird von einer Sprache im öffentlichen Raum zumindest erwartet. Das Gegenteil beweist jedoch die Sprache des Antidialogs, der im vorliegenden Text eine spezifische Kommunikationsform zwischen den zwei führenden polnischen Oppositionsparteien ‚Recht und Gerechtigkeit‘ und ‚Bürgerplattform‘ bezeichnet. Im Folgenden wird einerseits versucht, die Eigenart eines ‚Parteilektesʻ als einer parteiprofilierenden, identitätsstiftenden Sprachverwendung zu bestimmen, die etwa dazu dient, die politischen Gegner sprachlich zu diffamieren. Andererseits soll überlegt werden, ob und wo ‚Parteilekte‘ auf der Skala zwischen Norm – Abweichung – ‚politisch etablierte‘ Norm zu platzieren sind.

The language of politicians should reflect the established linguistic standards of the respective culture; at least this would be expected from the public language and the one made public. However, the language of anti-dialogue, such as the linguistic communication between the Polish oppositional parties ‚PISʻ and ‚POʻ described in the following article, contradicts that. The aim of this article is firstly to make an attempt to define the term ‚partylectʻ as a specific language, which establishes political identity and is characteristic of a concrete party and its supporters. This language rests in opposition to political opponents and serves as a means for their defamation. In this context, one of the vital questions that arises is where ‚partylectsʻ can be placed between norm, aberration of the norm and ‚politically acceptedʻ norm.

Język polityków powinien być odzwierciedleniem przyjętego w danej kulturze językowego standardu; tego przynajmniej oczekiwałoby się od języka publicznego i upublicznionego. O czymś wręcz przeciwnym świadczy jednak język antydialogu, jak w poniższym artykule określony został specyficzny rodzaj komunikacji językowej pomiędzy polskimi partiami opozycyjnymi ‚PiSʻ i ‚POʻ. Celem przedłożonego tekstu jest z jednej strony próba zdefiniowania pojęcia ‚partiolektʻ jako swoistego, nadającego polityczną tożsamość, języka danej partii i jej sympatyków. Język ten stoi w opozycji do języka politycznych przeciwników / wrogów i posługuje się środkami wyrazu, służącymi dyskredytacji oponentów. W tym kontekście ważne jest z drugiej strony pytanie m.in. o usytuowanie ‚partiolektówʻ pomiędzy normą, odstępstwem od normy a normą ‚politycznie przyjętąʻ.