Rowerem po emancypację. Karolina Kocięcka – zapomniana cyklistka z Warszawy (przełom XIX i XX w.)

Abstract

Przełomową datą w historii kolarstwa na ziemiach polskich było utworzenie w 1886 roku Warszawskiego Towarzystwa Cyklistów (WTC). Poza ramami klubu warszawskiego rozrywce tej zaczęły oddawać się także kobiety, a wśród nich Karolina Kocięcka. Urodziła się ona w 1875 roku w Warszawie. Była córką Juliana Kocięckiego i Karoliny z domu Mikulskiej. Kocięcka mając kilkanaście lat zaczęła jeździć na rowerze. Po raz pierwszy spróbowała ona swoich sił i zajęła drugie miejsce w wyścigu damskim zorganizowanym na Dynasach w 1896 roku pod nazwą „Babie lato”. W 1897 roku zwyciężyła w pierwszym szosowym wyścigu damskim na dystansie 25 wiorst. W kolejnym roku stanęła do rywalizacji o tytuł Mistrza Królestwa Polskiego na 100 wiorst. W latach 1898-1899 biła rekordy na torach wielu miast tj. Łódź, Piotrków Tryb., Lwów, Wilno czy Kalisz, gdzie istniały konsulaty WTC oraz wzorujące się na nim samodzielne towarzystwa cyklistów. W 1900 roku stanęła do rywalizacji z mężczyznami w wyścigu na trasie Moskwa-Petersburg oraz udała się na rowerze do Paryża na Powszechną Wystawę Światową. W 1901 roku w Moskwie i Petersburgu biła rekordy na 50 i 100 wiorst. Wyczynem najbardziej godnym podziwu było przemierzenie trasy na odcinku Petersburg-Warszawa-Moskwa-Petersburg liczącej ponad 5227 wiorst. Mimo odniesionych sukcesów została ona zapomniana przez potomnych. Działania jej na polu aktywności fizycznej były podparte dążeniami emancypacyjnymi, a jazda na rowerze była dobra do afiszowania się z tymi hasłami, gdyż była modna i kontrowersyjna zarazem. Mimo przeciwności natury obyczajowej dwukołowy pojazd wyznaczył drogę do równouprawnienia kobiet w sporcie, a rower stał się maszyną wolności.