Planowanie procesów rewitalizacji miast. Teoria i praktyka

Abstract

W efekcie dynamicznych procesów urbanizacyjnych, miasta stały się ośrodkami przemian ekonomiczno- społecznych i rozwoju technologii na niespotykaną dotąd skalę. Koncentracja ludności i przedsiębiorstw na niewielkich obszarach niesie szereg korzyści, rodzi jednak również określone konsekwencje. Miasta i ich przestrzeń podlegają ciągłym przekształceniom, które kształtują się zarówno obszary dynamicznego wzrostu, jak i stagnacji, wyróżniające się kumulacją zjawisk kryzysowych charakterystycznych dla procesu degradacji. Odwrócenie lub nawet zatrzymanie procesu degradacji miast wymaga szczególnej interwencji – wszechstronnych, skoncentrowanych, kompleksowych i długotrwałych działań, określanych mianem rewitalizacji. Rozważania niniejszej pracy koncentrują się na planowaniu procesów rewitalizacji, a przedmiotem analiz jest wycinek modelu rewitalizacji odnoszący się do sfery planowania. Celem głównym pracy była weryfikacja zgodności procesów planowania rewitalizacji podjętych w miastach polskich z teoretycznym modelem, stanowiącym przedmiot rozważań w literaturze przedmiotu, wynikającym z istniejących regulacji prawnych oraz doświadczeń krajów rozwiniętych, takich jak Wielka Brytania, Francja, Niemcy czy Stany Zjednoczone. Analizie poddano procesy planowania rewitalizacji prowadzone w 11 największych pod względem liczby ludności miastach w Polsce.