Polityka równych szans wobec osób z niepełnosprawnością intelektualną a przemoc symboliczna

Abstract

Currently we are witnessing the clash of two trends in social policy towards people with intellectual disabilities. The first stems from the idea of equality, it is predominant and is well rooted in the public consciousness. The second, due to the diversity of ideas, is an announcement non-heterosexual people or former prisoners. of the upcoming changes. The idea of diversity has already had an impact on social policy towards. I deal with questions relating to the first stream – the policy of equal opportunities. The article is empirical. I analyze the practice of professional activation of people with intellectual disabilities in the context of equal opportunities policy, which is an exemplification of symbolic violence contained in the way of understanding the concept of “a person with intellectual disabilities”. I try to show that the theoretical constructs, promoted by the experts of the dominant public discourse, impose ways of working within the framework of social policy. The construct “mentally retarded” harnesses the essence of being a handicap, and construct “a person with intellectual disabilities” throws out intellectual disability, making handicapped Normals harder educated. In this way, the language allows the operation of a discriminatory nature in the name of noble ideas.

Obecnie jesteśmy świadkami ścierania się dwóch nurtów w polityce społecznej wobec osób niepełnosprawnych intelektualnie. Pierwszy z nich wynika z idei równości, ma charakter dominujący i jest dobrze zakorzeniony w świadomości społecznej. Drugi wynika z idei różnorodności i stanowi zapowiedź nadchodzących zmian. Idea różnorodności wywarła już wpływ na politykę społeczną wobec osób nieheteroseksualnych czy byłych więźniów. Osobiście zajmuję się problematyką związaną z pierwszym nurtem, a więc polityką równych szans. Artykuł ma charakter empiryczny. Analizuję praktyki aktywizacji zawodowej osób z niepełnosprawnością intelektualną w ramach polityki równych szans, które są egzemplifikacją przemocy symbolicznej zawartej w samym sposobie rozumienia pojęcia „osoba z niepełnosprawnością intelektualną”. Próbuję pokazać, że konstrukty teoretyczne promowane przez ekspertów dominujących w dyskursie publicznym narzucają sposoby działania w ramach polityki społecznej. Konstrukt „upośledzony umysłowo” wprzęga w istotę bycia upośledzenie, natomiast konstrukt „osoba z niepełnosprawnością intelektualną” wyrzuca na zewnątrz niepełnosprawność intelektualną, czyniąc z upośledzonego normalsa trudniej wyuczalnego. W taki sposób język umożliwia działania o charakterze dyskryminującym w imię szlachetnej idei.